Mahesh Paudyal

[Courtesy: Baarhakhari.com] æ मलाई पल्लो किनारसम्म पु ¥ याइदिनु न माझी दाइ । म तपाईंलाई सुनको औँठी दिन्छु , ” आठ वर्षकी नैनीले कर्णाली वारिपारि ढुङ्गा चलाउने एक माझीलाई भनी । बिहानको समय , घाम भर्खरै झुल्किएको थियो । कुनै पनि माझीका लागि त्यस दिनको पहिलो यात्रु पाइहाल्ने समय अझै भैहालेको थिएन । दूधका क्यान बोकेका यात्रुको पहिलो हाँचका लागि पनि कम्तीमा आठ बजेसम्म पर्खनुप ¥ थ्यो उनीहरूलाई । त्यो माझी त्यस दिन अलि छिटै नदीमा आएको थियो । नदीपारि रहेको उसको ससुरालीमा कुनै कार्जे भएको हुँदा आफ्नी श्रीमती , छोरा र छोरीलाई चाँडै त्यहाँ पु ¥ याउनुपरेको थियो । दिउँसोका लागि भन , े सधैँझै , यात्रु तार्ने काम गर्ने उसले योजना बनाएको थियो । अलि अलि पानी पनि परिरहेकोले परिवारलाई चाँडै उतापट्टि पु ¥ याएर ऊ नदी किनारमा फर्केको थियो । त्यस दिनका लागि उसको पहिलो सवारी , त्यो सानी नैनी फेलापारेपछि उसले सोच्यो , ऊ कमसेकम आजका लागि भाग्यमानी छ । नैनी उसलाई आफ्नै छारीजस्ती लागी । माझीलाई त्यो सानी , सुन्दर यात्रुको असाध्य माया लागेर आयो । तर , औँठीको कुरो — त्यो पनि सुनको — उसलाई खासै पत्या

[Courtesy: Setopati.com] मैले नयाँ जागिर पाएँ, एउटा पत्रिकाको अफिसमा। काम थियो ‘उपवन’ को सम्पादन। ‘उपवन' स्वदेश दैनिकको शनिबारे परिशिष्टाङ्क थियो, जसमा साहित्यक रचना र समीक्षा छापिन्थे। साहित्यक समाचार पनि त्यसैमा छापिन्थे। आफ्नो स्वभावअनुरूपको काम पाएकोमा दङ्ग थिएँ। मलाई मेरो जीवनपद्धतिमा केही नयाँपन ल्याउनु जरुरी थियो भन्ने साथीभाइको सुझाव थियो। साढे तीनवर्षको सकसपूर्ण सङ्घर्षपछि नियतिसँग हारेको थिएँ। प्रत्येक साँसमा जीवनका लागि तड्पिएको मेरो छोरो पराक्रमले मलाई भर्खरै छोडेर गएको थियो। मेरो जिन्दगी यस मोडमा आएर पूर्णतामा दुर्घटित भएको थियो। रामाले भनेकी थिइन्, ‘छः वर्षपछि हामी फेरि रित्ता भएका छौँ, बाबा!’ मलाई लडेर पुनः उठ्नु थियो, हिमाल हेर्नु थियो, र नझुक्ने बन्नु थियो। घरमा पराक्रमको जन्मको, पहिलो हँसाइको, पहिलो बसाइको, पहिलो जन्मदिनको, पहिलो उभ्याइको, हिँडाइको, दास्रो जन्मदिनको अदि अनेक फोटाहरू फ्रेम गरेर लहरै राखेको थिएँ। अनि, एउटा बाबूको सपनाले कल्पेका, उसका भविष्यका तस्वीर पनि बनाउन लगाएको थिएँ सहरको एक नामी कलाकारलाई। यसरी, ऊको शिशुकक्षामा हुँदाको चित्र, उसको