Mahesh Paudyal

[Courtesy: www.onlinekhabar.com]  अरु बिसौनीमा दुई मिनेट रोक्ने बस ओखारपौवामा दस मिनटभन्दा पनि बढी रोकिन्थ्यो । यात्रुहरू ओर्लने र चढ्ने काम सकिएपछि पनि चालक गाडी कुदाउने सुर नै गर्दैनथ्यो । नयाँ नयाँ भएको हुनाले सहचालक चालकसँग खासै कुरा गर्दैनथ्यो । ऊ एकोहोरो बसको छेउ पिटिरहन्थ्यो । यात्रुहरू केहीबेर चुप लाग्थे, तर केहीबेरपछि रोकाइ असामान्य लागेपछि कराउने थाल्थे, “गुरुजी, जौँ न हो, अब त । ढिलो भयो ।” अनि बल्ल चालक स्टेरिङ घुमाउन थाल्थ्यो । काठमाडौँबाट त्रिशूली जाँदा होस् वा त्रिशूलीबाट काठमाडौँ, ओखरपौवाको यस बिसौनीमा उनीहरूको रोकाइ सधैँ नै लामो रहन्थ्यो । केही दिनपछि सहचालक अलि पुरानो भएपछि ड्राइभरसँग अलि नजिकिन थाल्यो । चालक–सहचालकहरूको बीचमा समान्यतः सुनिने हाँसोठट्टामा पनि सरिक हुन थाल्यो । मन खुल्दै गएपछि र अलि आँट आएपछि एक दिन उसले ओखरपौवाको यस असामान्य रोकाइका बारेमा चालकलाई सोध्यो । “अहिले भन्दिनँ । कुनै दिन भनौँला ।” यत्तिकैमा एक दिन त्रिशूलीबाट काठमाडौँ आउँदा उनीहरूको बस रानीपौवा पुग्दानपुग्दै खाली भयो । तीनचार जना यात्रु लिएर ओखरपौवा आए, र बिसौनीमा बसे । पछिपछि त

Mahesh Paudyal  This write-up is an apology in favor of a recent argument that has gained wide currency in Nepali poetry: Nepali poetry should turn towards local resources for freshness. The argument is double-edged. In one hand, it questions the claim of originality in those poems that have fished metaphors from the global sea. Second, by arguing that poetry shall find a safer and fresher stay in being rooted in the domain of indigenous episteme, the argument calls for better research and understanding of what the ‘local’ is, in the era of globalizations. However, there are a couple of important theoretical risks associated with this claim, and as a supporter of the idea, I hereby undertake to defend the claim in anticipation of the possible rejoinders. Metaphors, perhaps, are among the most overused elements in poetry. By metaphors, I do not merely  mean the direct comparison as is commonly understood when this figure of speech is talked about. Metaphor, more broadly, refers